Takken werden zachte wegen

gelakte eik met rode velours en koperbeslag

we houden elkaar tegen het licht

herinneringen herkauwen

in de kreuken van het dekbed

jaar na jaar leggen wij ringen als geloften af

Tram vijftien rekt zich uit voor een nieuw rondje

de kou trekt mijn vingers krom

Wie woorden neerzet ziet ze leegwaaien

de stilte tussen de noten

Waar het geluk van vingers ontstaat

tussen raam en rolluik

achter plexiglas

voorbijsluipende obers en glucosemeters

Geduld ontstond op een zondag.

een plastic fles ingraven, bodemloos

Haar holle ogen zien de verte van de zee niet langer.

je neemt je intrek op de aardbol

als peuter kreeg je levenslang een enkelband

Grootvader slijpt zijn beitels en graveert de helft van een gezicht