tussen water en gepolijst slik

Ik lees luchten

Dat besef schiet in je rug

Met jezus in je armen betrapt

nu alle golven zijn gebroken

in de marmeren vlammen van de vloer

Als ruimtevaarders achterhalen we alle schijngestalten

In de sombere bossen rilt de beer.

hoe het nog lang nadien zo onuitwisbaar scheen

de echo van haar valse lach

laat de wortels vrij

van muren ken je de voegen die niet willen wijken het wegsterven van uitgebloeide klanken onder het dak groeit het gat waar je door moet...

want daar taalt het woord, zingen de zinnen

stoornis van razend slapen

als Neptunus de aftocht blaast

was het bed maar een wak van blauwig diep

kniel en steun op je handen

mijn blitse kop prijkt op een doosje smeerkaas

de vloedlijn is bezaaid met gruis

gemeen van top tot teen