37

mijn naam zit me niet als gegoten

ik neem en eet een rantsoen van taal

bijt in eigen wangen, blijf aan lippen kleven

de schreeuw is armer dan de stem

ik pas de lege kamer als nauwe kleren

overbrug met trage passen de kloof in mijn fundament

trots op blinde vlekken toon ik onderhuidse littekens

bestemd om te verdwijnen

ik delf getemde herinneringen op

om rust te vinden in hun contouren