Chemin d'Aisey

dat wij geen deel hebben

aan het durende

maar het plots als gestold

waarneembaar is

zoals toen

in dat grotesk lege landschap

waar je de kromming van de aarde vermoedt

wij brood aten

wind heerser was

zand en kruimels wegdroeg

en jij

uit die verte naderde

zoekgeraakte stafkaart in de hand

langzaam groeiend

over de kromme horizon stapte

de herinnering bracht

aan wat men liefheeft

en zij toont onverwacht

waar wij buiten staan