de vader

hoe kunnen wij aan zijn afscheid wennen.

lege plekken laten zich niet willekeurig vullen. 

ze lijken op tramhaltes in de oude stad. 

we staan er tevergeefs te wachten.

we slaan verlaten straten in, zullen ze herbenoemen.

een van ons zal zijn profiel in de wolken ontdekken.

hem vertellen hoe het voelt. 

zijn contouren voor altijd missen,

het spraakbericht dat hij achterliet honderd keer horen

en uiteindelijk wissen. het timbre van zijn stem vergeten.

in onze hoofden leggen we een troosttuin aan

waarin we voor altijd kind en ouder zijn.

daar zal hij blijvend op een voetstuk staan, blind over ons waken.

zelfs zonder vuur steekt hij onvoorwaardelijk onze lampen aan.