_edited.png)
Het moet met grandezza, de oversteek
niet in een bedkooi maar in een gondel.
Het adagietto uit Mahlers vijfde
zwelt aan, champagne, het laatste glas valt
in het water, en ik erna in het donker
van het Canal Grande. Qualcosa non va?
Te laat. De schoonheid werd dit hart fataal,
staat in het gedicht ‘Dood in Venetië’
dat geldt als rouwbericht van die fantast
die frugaal was tot het laatst: de verzekering die
hij nam voor zijn zwanenzang dekte de kost van de
kist, het opbaren en de crematie ter plaatse.
Zie de dankbare dierbaren na een goedkope vlucht
op Treviso heimelijk over het heilige gras
van San Michele mijn as verstrooien en wat later
oregano over de pizza quattro stagioni
in ristorante La Porta d’Acqua aan de Ponte
di Rialto waaronder ik eergisteren nog dreef.
Het water staat mooier aan de lippen in Venetië.
‘Een belevenis! Te kort, maar hij had geluk met het
weer’, twitteren ze vrolijk na in de Vaporetto.