Stabat mater dolorosa

Giovanni Battista Pergolesi

Door de ogen van zijn eigen moeder

zag hij keer op keer hoe de over-

gaande zoon haar vol liefde ontzag,

haar krimpende schoot nog eenmaal vulde,

troost langer dan levenslang

over de weinige aanwezigen ontlaadde,

de verdonkerde ziekenkamer in blies

en zijn verteerde longen, en het slot

van het eerbetoon waar hij sopraan en altus

nog eenmaal in vervlocht.

Hij voelde het snijden van de snaren weer

en, invallend, haar nooit meer te stillen gemis.

Nu leerde hij waar het geleerde verdween

in de praal van verdriet

die zich na hem, in stem en tegenstem,

wringend tussen leven en dood,

bestendigt.

(uit: Pelgrimsgrond)