Stilstand

We moesten gaan. Er was te veel

om bij te houden, het dood gewicht

van eeuwen opgestapeld avondlicht.

Het drukte vol geduld de kelen dicht,

tot onze stem niets meer van vuur kon

dragen dan een rode, dalende zon.

Straten sneden ons steeds verder af.

Adem bleef en stierf waar hij begon,

herinnerde zich niet aan ons gezicht.

Daarom braken we de bedelstaf

van onze erfenis, zwoeren de leerplicht

van de tijd met harde handen af

titelloos gedicht uit de cyclus Stilstand