topografie van de stilte

Vandaag draagt hij de stilte.

Zijn taal is wit. Wat hij begrijpt,

wordt voortaan onuitsprekelijk.

Hij is de geschiedenis

van zijn boodschappen en weet:

hij is een blank geluid.

Elk lichtsymbool is een ontsluiering:

de zwakke klanken in de duisternis

verglijden en verdwijnen dan.

En ieder recent woord uit vreemde

arsenalen creëert slotakkoorden

voor een tastend leven.

Aldus is hij de Zwijger van zijn taal.

Men hoort hem niet, geluiden

breken in zijn mond.

Ontdooid, o toon, zo kwetsbaar,

de stilste is de langste klank.