_edited.png)
Je penseel, weerbarstig ook als het streelt,
haalt me uit evenwicht.
Het vreemde aan zien is
dat het ophoudt met kijken
en dat we er stil van worden.
Van verven weet je hoe je ze het hof maakt,
hoe ze te plooien naar je nietsontziende blik.
Het eigene van stil worden is
dat dit het beest in ons zachter
en de geest beweeglijk maakt.
Van kleuren hoe ze te ervaren als een overzeese reis,
ze te raken zoals een roeispaan het woelende water,
ze te laten klinken als een slot dat openspringt.
O chroniqueur van badend licht.
Het bijzondere aan een beweeglijke geest is
dat perspectieven er zich thuis voelen
als organen in een goedgeluimd lichaam.
